بیلژی نیوز

در یک غروب تابستانی اخیر در ویرجینیا شمالی ، موسیقی در هوا پخش شد.

سوپرانو کریستین گورکه در صحنه در سالن آمفی تئاتر Filene Center ، یک آریای ایتالیایی را پشتیبانی کرد که توسط ارکستر سمفونیک ملی پشتیبانی می شد. اما قابل توجه ترین صدا تا زمان موسیقی شنیده نمی شد متوقف شد.

غرش کف زدن به این معنی بود که بالاخره مخاطب برگشته است.

آرویند منوچا ، مدیرعامل بنیاد دام گرگ ، سازمانی که مسئول برنامه نویسی مرکز Filene است ، گفت: “ما به عنوان یک جامعه ، مدت طولانی در هیچ یک از زندگی خود از اجرای زنده دور نبوده ایم.”

وی به خبرنگار كونور نایتون گفت: “برای اینكه نتوانم زندگی بدهم و كنسرت برگزار كنم ، دردناك بود.” “ما به این حرفه وارد می شویم زیرا احساس مسئولیت داریم هنرمندان را با مخاطبان ارتباط دهیم. و من فکر می کنم وقتی شما در زمین های عمومی مانند این کار می کنید ، این احساس مسئولیت بسیار حاد است.”

آمفی تئاتر یکی از چندین مکان است که در پارک ملی Wolf Trap برای هنرهای نمایشی پیدا شده است. Wolf Trap در 117 هکتار نورد واقع در فاصله 20 دقیقه ای از مرکز شهر واشنگتن دی سی واقع شده است ، تا نمایشگر نمایش های عالی احاطه شده در خارج از منزل باشد.

کن بیگلی ، سرپرست مجری بازی Wolf Trap ، تنها پارک ، گفت: “وقتی شما در Wolf Trap هستید ، مناظر ، محیط دامداری ، این فقط یک پس زمینه نیست ؛ بلکه واقعاً بخشی جدایی ناپذیر از تجربه Wolf Trap است.” سایت خدمات در کشور اختصاص به هنرهای نمایشی.

بیگلی گفت: “این پاركی است كه واقعاً می توان آن را به یك فرد نسبت داد.” “این دید او ، سخاوت او بود ، علاقه و علاقه او به هنرهای نمایشی بود که این اتفاق را رقم زد.”

کاترین فیلین شووس یک خیرخواه برجسته دی سی و مدافع حقوق زنان بود. وی در سال 1896 در بوستون متولد شد و نوه خالق فروشگاه های زنجیره ای فروشگاه Filene بود. شووز مزرعه Wolf Trap را در سال 1930 خریداری کرد. چند دهه بعد ، پس از ساخت فرودگاه دالس در این نزدیکی هست ، او تصمیم گرفت زمین را به دولت ایالات متحده اهدا کند تا از توسعه آن در آینده محافظت کند.

او می خواست جایی را ایجاد کند که هنرمندان و مخاطبان بتوانند از زندگی شهری فرار کنند.

“با اهدای این سرزمین ، از cacophony اطراف این مکان مهلت گرفت. بنابراین ، به نظر می رسد که یک جادوی جادویی خاص خودش است!” خندید کریستین گورک. او فقط در Wolf Trap اجرا نمی کند. او آنجا تحصیل کرد. Wolf Trap یک برنامه توسعه آموزش معتبر اپرا است. یک تئاتر کودک و انباری نیز وجود دارد که اجراهای تمام سال را میزبانی می کند.

آنها در حال حاضر 50 سالگی را جشن می گیرند.

مانوچا گفت: “وقتی در چنین فضایی هستید ، می خواهید برنامه هایی را ارائه دهید که همه افراد جامعه می توانند در برخی از سطوح با آنها ارتباط برقرار کنند.”

او و تیمش برای متنوع نگه داشتن ترکیب تلاش می کنند – همه از لنی کراویتز گرفته تا جاش گروبان در اینجا بازی کرده اند. یک عصر تابستانی به همان اندازه که ماری جی.

شش هفته قبل از فصل تابستان 1982 ، مرکز Filene سوخت. هنگام بازسازی سالن آمفی تئاتر ، کنسرت ها در چمنزار برگزار می شد. نمایش باید ادامه پیدا کند!

تابستان گذشته ، گرگ دام ، که نمی توانست به طور حضوری از مخاطبان استقبال کند ، مجموعه ای از نمایش های جریانی را به صحنه برد.

برای تماشای مدرسه رقص Natyabhoomi به عنوان بخشی از پاپ آپ های Wolf Trap Park ، روی پخش کننده ویدیو زیر کلیک کنید:

گرچه گرگ ها قرن ها پیش در این چشم انداز پرسه می زدند ، این روزها به احتمال زیاد سگ گردان را می بینید.

نایتون از کن بیگلی پرسید ، “آیا متوجه شدید که افراد بیشتری برای کاوش در مسیرهای همه گیر بیرون می آیند؟”

وی پاسخ داد: “کاملا”. “ما شاهد افزایش بازدید سه برابر ، چهار برابر ، تعداد بیشتری از مردم در خارج از کشور هستیم.”

برای این چند نمایش اول ، Wolf Trap گروه هایی را از یکدیگر دور کرده است. تا ماه آینده ، یک بار دیگر با ظرفیت کامل در حال اجرا است.

برای پارک متهم به نمایش گذاشتن قدرت هنرهای نمایشی ، استقبال از مخاطبان پس از این مدت طولانی غیبت تجربه ای قدرتمند بوده است.

مانوچا گفت: “در برهه ای از آینده ، همه چیز دوباره عادی خواهد شد. اما من نمی خواهم این احساس را فراموش کنم ، زیرا این لحظه ای است که همه واقعاً به خاطر می آورند و با اهمیت هنر در مواجهه با زندگی. و این چیزی است که هرگز نباید فراموش کنیم. “

برای اطلاعات بیشتر:

داستان تهیه شده توسط آریا شاولسون. ویراستار: Emanuele Secci.

در مستند 1978 “آلیس نیل: آنها هدیه خودشان هستند” ، این هنرمند گفت: “یکی از دلایلی که من نقاشی کردم این بود که زندگی را هرچه می گذرد ، کاملاً داغ از توری قرار دهم …

“با من ، نقاشی بیش از یک حرفه بود ؛ این یک وسواس بود. من مجبور شدم نقاشی کنم.”

این هنرمند فقید خود را “جمع کننده روح” خواند و این روح ها اکنون در موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک به نمایش گذاشته شده اند.

این نمایشگاه با عنوان “آلیس نیل: مردم اول می آیند” توسط كلی Baum برگزار شد.

خبرنگار فیث سالی پرسید ، “وقتی مردم وارد این تصویر می شوند ، چه چیزی می خواهید برای آنها در مورد تجربه ای که می خواهند با آلیس نیل داشته باشند ، بگوید؟”

“خوب ، امیدوارم که کمی شوکه شده باشند!” باوم خندید.

باوم گفت: “نیل اغلب اوقات افراد و چیزهایی را که قرار نبود بخصوص به عنوان یک زن هنرمند نقاشی کند.” “و در اینجا ، صراحت ، صداقت ، صراحت که او بدن باردار را به تصویر می کشد -“

سالی گفت: “این تقریباً یک چالش است.”

“آی تی است یک چالش ، زیرا این جسمی است ، خصوصاً جسمی بدون پوشش ، که ما عادت به دیدن آن نداریم ، و صادقانه بگویم ، قرار نیست که آن را ببینیم. “

نیل در سال 1900 متولد شد و در کولوین ، پنسیلوانیا بزرگ شد ، و احساس او در مورد این مسئله این است: “من در یک شهر کوچک زندگی می کردم. از آن متنفر بودم.”

بنابراین ، در 21 سالگی در مدرسه طراحی زنان فیلادلفیا ثبت نام کرد. وی در این مستند توضیح داد: “من عمداً به مدرسه دخترانه رفتم زیرا نمی خواستم پسران حواس مرا پرت کنند. من دختری بسیار زیبا بودم ، بنابراین تمام زندگی من توسط مردان مختل شد.”

در واقع ، این یک مرد مخل ، کارلوس انریکز هنرمند کوبایی بود که با او برای ساختن هنر به هاوانا نقل مکان کرد. ازدواج آنها کوتاه و غم انگیز بود. نیل از طریق درد خود نقاشی کرد و واقعیت های سخت دیگران را ارج نهاد ، به ویژه هنگامی که در دوران رکود بزرگ به هارلم اسپانیایی نقل مکان کرد ، جایی که مردم محله خود را اسیر کرد.

باوم در توصیف نقاشی سال 1959 ، “دو دختر ، هارلم اسپانیایی” گفت: “این دو دختری هستند که نیل در هارلم اسپانیایی جایی که در سال 1938 نقل مکان کرده ملاقات کرد ؛ کارمن و آنتونیا انکارناسیون. آنها ملاقات کننده هایی نیستند که به طور معمول ویزای آنها ثبت شده باشد. او از مبارزاتی که دختران اینچنینی برای بزرگ شدن با آن روبرو بودند آگاهی داشت: فقر ، سرمایه گذاری کم از شهر ، بیماری. “

Randall Griffey ، هماهنگ كننده نمایشگاه ، با خنده گفت: “شما انتظار نیل را نخواستید كه مورد چاپلوسی قرار بگیرید.” “او بی پروا ، صریح است. در او رگه ای برابری طلبانه وجود دارد ، ثروتمند ، فقیر ، سیاه ، سفید ، قهوه ای ، مرد ، زن.”

عدم ارتباط پیوندی نیل با مردم به این معنی بود که وی از ایجاد نوعی اکسپرسیونیسم انتزاعی که باعث تحسین همرزمانش در دهه های 40 و 50 شد ، امتناع ورزید.

گریفي گفت: “در واقع اين يكي از دلايل اين است كه وي واقعاً شرع نشده است.” “در مورد هنر مدرن بیشتر به عنوان جانشینی آوانگاردیسم نوشته شده است. و نیل درگیر این موضوع نیست.”

سالی گفت: “من احساس می کنم او مردم هستی است.”

“بله ، دقیقاً! اومانیسم واقعاً اویسم بود.”

شخصی که از نزدیک می داند فاش شدن توسط نیل چگونه است عروس او جینی نیل است که با یکی از دو پسر آلیس به نام هارتلی ازدواج کرده است.

جینی گفت: “او می توانست شما را بهتر از آنچه به نوعی خودتان را ببینید ، ببینید.”

در مورد پرتره خود ، او گفت: “من” جینی را در پیراهن راه راه “دوست دارم ، زیرا این چیزی نبود که به نظر می رسیدم. این در مورد چیزی است که من احساس می کردم ، فکر می کنم. او اضطراب مرا گرفت ، فکر می کنم گرفتار شد – در مورد نابغه ، من فکر می کنم او آن اضطراب سن ، 1969 ، 1970 را گرفت ، [when] همه چیز در جریان بود. ”

سالی پرسید ، “آیا او به شما پیشنهاد داده که آن طور بنشینید؟ یا این راه است -“

“بله ، خوب ، من آن طور می نشینم!” او خندید.

جینی ، که 20 سال قبل از مرگ این هنرمند ، آلیس نیل را می شناخت ، می گوید مادرشوهر شیرین ظاهرش بیش از آنچه چشم داشت ، داشت.

سالی پرسید: “آیا تو با آلیس مادر تماس گرفتی؟”

“نه”

“آیا بچه ها او را مادربزرگ صدا کرده اند؟”

“نه. نه خوب!” جینی خندید. “او می گفت ،” من این صورت پای سیب را دارم. اما این کسی نیست که داخل آن باشد. مادر و پای سیب ، من که نیستم! “

با این وجود ، نقاشی های نیل به همان اندازه پای سیب آمریکایی است ، در افشای صادقانه ای که درباره ما هستیم: نادیده گرفته شده ، پر زرق و برق ، کم بازنمایی و غیرمنطقی.

همانطور که خود این هنرمند گفت: “من سالها و سالها در تاریکی نقاشی می کشیدم. اگر تمام مدت نقاشی نمی کردم ، احتمالاً زندگی نمی کردم. این چیزی است که مرا زنده نگه می دارد.”

برای اطلاعات بیشتر:

داستان تهیه شده توسط جولی کراکوف. تدوینگر: لورن بارنلو.

حتی اگر هرگز پا به جزیره کونی نگذاشته باشید ، تأثیر جزیره کونی را احساس کرده اید.

برای بیش از 40 سال ، دیک زیگون یک مرکز فرهنگی ، موزه ، نمایش های جانبی و سالانه رژه پری دریایی کان آیلند را اداره کرده است. مردم او را “شهردار جزیره کونی” می نامند. او گفت ، “اگر آب نبات می خورید ، اگر بستنی نرم می خورید ، اگر سوار غلتک هستید…”

“بود که خبرنگار دیوید پوگ پرسید:

زیگون گفت: “البته ، همه اینها یک اختراع کونی آیلند است ، و اگر اینطور نبود ، به هر حال دروغ می گفتم و به شما می گفتم! حرف من تفریح ​​از اینجا بود.”

در دهه 1870 سوارکاری در این قسمت ساحلی در بروکلین ، نیویورک آغاز شد. آنجا رستوران و هتل بود. Zigun گفت ، این زمین بازی در سال 1923 بود ، زمانی که مردم می توانستند از طریق مترو به مدت پنج سنت به آنجا بروند.

Coney Island از آن زمان تاکنون یکی از بازیکنان آمریکایی است. این بیماری از رکود بزرگ و رکود بزرگ ، بیماری همه گیر 1918 و همه گیری 2020 و حتی دهه 1970 که کان آیلند به خاطر بذرپاشی و بی توجهی شهرت یافت ، جان سالم به در برد.

جاذبه های دیدنی و جذاب هنوز در اینجا هستند: پیاده روی افسانه ای Coney Island joint محل اتصال هات داگ ناتان ، دقیقاً همان جایی که در سال 1916 افتتاح شد… و Cyclone در سال 1927 ساخته شد ، و آن را به یکی از قدیمی ترین غلتک های چوبی در جهان تبدیل کرده است.

پوگ مجبور شد آن را امتحان کند …

و البته چرخ شگفت انگیز. DJ Vourderis و خانواده اش این چرخ و فلک نمادین را از سال 1983 که پدربزرگش آن را از خانواده مخترع آن خریداری کرده است ، اداره می کنند.

ووردریس گفت: “این 101 سال است. “زحمت عشق. نگهداری از لوتا. عموی من می گوید وقتی کفش های خود را شن می کنی ، هرگز آنجا را ترک نمی کنی.”

پوگ پرسید ، “آیا کسی تا به حال سعی کرده است ریاضیات تعداد افرادی را که در آن سوار شده اند را انجام دهد؟”

ووردریس گفت: “من فکر می کنم در این مرحله 40 میلیون است.”

“بیایید 40 میلیون و دو دلار کنیم.”

Wonder Wheel چندین مورد ارتقا یافته است ، اما در طول 100 سال قسمت جالب تغییر نکرده است: اتومبیل های بیرونی فقط به صورت دایره ای در می آیند ، اما ماشین های داخلی رنگارنگ روی جفت ریل های پیچ در پیچ قرار می گیرند ، بنابراین تعجب کمی برای شما ایجاد می کنند : “مثل اینکه روی غلتک باشی!” پوگ فریاد زد.

امروز احتمالاً برای سفر به گذشته به جزیره کونی می روید. اما در روزهای ابتدایی آن ، می خواهید نگاهی به آینده بیندازید.

رابین جافی فرانک مسئول برگزاری نمایشگاه ، و نویسنده کتابی درباره جزیره کونی در هنر و فیلم است. فرانک گفت: “سوار برقی وجود داشت ، آسانسور بخار وجود داشت و البته مهمتر از همه ، آتش سوزی تمام پارک ها اوقات فراغت را تا شب افزایش می داد.”

پوگ پرسید: “وقتی بزرگ می شدی ، آن وقت چه بود؟”

“خوب ، در دوران کودکی ، برای من هنوز جادویی بود. اما همچنین در آن زمان ، مانند الان ، نوعی ضد دنیای دیزنی بود. این قطعاً پر سر و صدا تر است. متعلق به یک شرکت نیست. متعلق به خانواده ها است ، برخی از آنها که نسلها اینجا بوده اند. “

گرانتر ، بله ، اما همچنین عجیب تر است. در طول سالها ، جاذبه های اینجا شامل برق گرفتگی فیل در سال 1903 (که فرانک “وحشیانه وحشیانه و بی رحمانه” می دانست) ، تا ردیف نوزادان در دستگاه های جوجه کشی بوده است. فرانك گفت: “این عقیده مارتین كوسی بود.” “او این فکر را داشت که دستگاه های جوجه کشی می توانند نوزادان نارس را زنده نگه دارند.”

پوگ گفت: “چه راه عجیبی برای ورود توسعه پزشکی به جریان اصلی است.”

“او سعی کرد بیمارستان ها را مجبور به پذیرش دستگاه جوجه کشی کند ، اما آنها این کار را نکردند.”

اما طرفدارانی مانند DJ Vourderis از ذکاوت ، عجیب و غریب بودن و طوفان گسترده جزیره Coney Island بدشان نمی آید. در واقع ، این چیزی است که آنها در این مورد دوست دارند: “مهم نیست که شما از کجا هستید ، از کجا دعا می کنید یا چه کسی را دوست دارید. این مکان تجسمی را در بر می گیرد. و تا زمانی که ما به یاد بیاوریم که ما کی هستیم ، مکانی برای همه مردم باشد تا بیایند و بازی کنند. “

دیک زیگون قطعاً موافقت خواهد کرد. پوگ از او پرسید ، “در این دوره که می توانید هر فیلم درخواستی را ببینید ، بلافاصله ، همیشه ساخته شده ، نقش جزیره کونی چیست؟”

زیگون پاسخ داد: “تجربه واقعی و واقعی انسان”. “تلفن خود را خاموش کنید. تجربه ترس ، سرگرمی ، شاید لبخند بر لب ، شاید شما هات داگ خود را پرتاب کنید؟ اما همه اینها انسانی است. و چه مشکلی دارد؟”

برای اطلاعات بیشتر:

داستان تهیه شده توسط گابریل فالکون. ویراستار: چاد کاردین.

نمایشگاه های تفریحی و پارک های تفریحی ، هات داگ و رژه های پری دریایی: جزیره کونی ، بخش کوچکی از ساحل در بروکلین ، نزدیک به 150 سال است که در تخیل محبوب جهان اثری از بین نرفته است. خبرنگار دیوید پوگ در کاوش جذابیت استراحتگاه ساحلی نیویورک با یک غلتک تاریخ سوار می شود.

آیا واقعاً سی سال گذشته است؟ تقریباً از روزی که در ماه مه 1991 افتتاح شد ، فیلم دوستانه فمینیستی ریدلی اسکات ، “تلما و لوئیز” یکی از قدرتمندترین فیلم های یک نسل به حساب می آمد.

جینا دیویس ، که بیش از یک سال برای این نقش لابی می کرد ، تلما بود به لوئیز سوزان ساراندون – اما در واقع دیویس برای بازی امضا شد یا بخش دیویس گفت: “من می خواستم در آن فیلم حضور داشته باشم.” “من اهمیتی ندادم ، بودم قرار است در آن فیلم حضور داشته باشد“

خبرنگار تریسی اسمیت پرسید ، “آیا آن زمان می دانستید که واکنش آن واکنش نشان می دهد؟”

“كاملاً نه. هیچ كدام از ما نمی دانستیم. این یك فیلم كوچك بودجه بسیار كمی بود و ما امیدوار بودیم كه مردم آن را ببینند و از پایان آن متنفر نباشند ، می دانید؟

در آن زمان ، دیویس پیش از این برخی از به یاد ماندنی ترین شخصیت های زن فیلم را ساخته بود ، از عروس تازه فوت شده در “Beetlejuice” گرفته تا مربی عجیب و غریب سگ در “جهانگرد تصادفی”.

اما “تلما و لوئیز” در سطح دیگری بود.

اسمیت پرسید ، “و البته مردم گفتند ،” این همه چیز را تغییر می دهد “؟”

دیویس پاسخ داد: دقیقاً.

و چطور شد؟ “اوه ، بله ، بگذارید به راهها فکر کنم. اوه ، نشد! دیویس با خنده گفت: “تغییر هنوز اتفاق نیفتاده است. هنوز منتظر هستم.”

تغییری که او منتظر آن است یک صنعت فیلم سازی است که به همان اندازه فرصت برای مردان برای زنان وجود دارد.

فعالیت شخصی او از سال 2004 آغاز شد ، زمانی که متوجه شد در نمایش هایی که دختر خردسالش تماشا می کند تعداد دختران پسر بیشتر از دختران است. دیویس یک تحقیق را سفارش داد و همانطور که در مستند 2018 خود نشان داد ، “این همه چیز را تغییر می دهد” ، این داده ها را با مجریان استودیو ، که شروع به انتخاب بیشتر دختران کرد ، به اشتراک گذاشت. حالا ، او گفت ، “50-50 است.”

اما مشکلات دیگری نیز وجود دارد که رفع آنها سخت تر می شود.

اسمیت پرسید ، “آیا اوضاع برای زنان 50 ساله و بالاتر بهتر شده است؟”

“نه ، نه. نه ، اینطور نبوده است. برای بازیگران زن 50 سال گذشته بسیار متفاوت از بازیگران مرد بالای 50 سال است. معتقدم اکثر شخصیت های زن 20 ساله هستند و اکثر بازیگران مرد 30 ساله هستند و دهه 40

او برای روشن کردن موضوع بیشتر ، به شروع جشنواره فیلم بنتونویل ، رویدادی که سالانه در بنتونویل ، ارک برگزار می شود ، به عنوان یک فیلم ویترین که بر تنوع تمرکز دارد ، کمک کرد. اما آنچه که در اینجا به نمایش گذاشته می شود فرصت است – و این چیزی است که دیویس از همه می داند.

دیویس پس از تحصیل در رشته درام در دانشگاه بوستون ، به عنوان مدل در شهر نیویورک کار پیدا کرد و این در واقع به او کمک کرد تا اولین نقش سینمایی خود را بدست آورد. به نظر می رسد که آنها به کسی نیاز داشتند که از لباس زیر خوش تیپ باشد و دیویس که مدلی از ویکتوریا سکرت بود ، در فیلم “Tootsie” در سال 1982 مقابل “داستین هافمن” کار خود را انجام داد.

واضح است که او چیزی فراتر از یک چهره زیبا بود. نقش دیویس در نقش موریل پریچت دمدمی مزاج در سال 1989 در “توریست تصادفی” برای او جایزه اسکار را به همراه داشت ، اما درست قبل از اینکه به همراه همسر آن زمان جف گلدبلوم به مراسم برود ، او نمایشی را تماشا می کرد که منتقدان موافقت می کردند او هیچ شانسی برای حضور در آن ندارد. برنده شدن

او گفت: “من دقیقاً مثل” اوه بودم. اوه ، می بینم. اوه ، خوب. خوب ، حدس می زنم هنوز هم بروم. من همه لباس پوشیده ام! ”

و اسکار به… Geena Davis تعلق گرفت. “جالب ترین چیز این بود که این ملانی گریفیت و دون جانسون بودند که جایزه را ارائه می دادند. و ملانی وقتی آن را به من تحویل داد من را بوسید. و من بسیار آگاه بودم که ممکن است آنجا یک علامت بوسه صورتی روی گونه ام داشته باشم. بنابراین ، در سخنرانی پذیرش من ، من می روم [covering cheek with hand]، و به نظر می رسد که من نوعی خجالتی یا چیز دیگری هستم. اما من در واقع فقط سعی می کردم این علامت بوسه بالقوه روی صورتم را بپوشانم! ”

در سال 1992 ، تازه حضور در “تلما و لوئیز” ، او به عنوان یک بازیکن بیس بال ستاره در “A League of their Own” در خانه به نظر می رسید. اما حقیقت این است که او به سختی می دانست که چگونه خفاش را نگه دارد. “من نمی دانستم چگونه بیس بال یا هر ورزشی بازی کنم. من واقعاً چنین بودم نه از کودکی ورزشکار من همیشه بلند قد ، بلند قد بچه بودم. نه تنها قد بلند دختر ، بلکه بلندترین بچه کلاس من ، و بسیار خودآگاه ، و نمی خواست چیزی فیزیکی را امتحان کند در صورتی که مردم به من بخندند. و آنها دائماً از من التماس می کردند که در تیم بسکتبال دختران باشم. و من گفتم: “نه ، نه ، اما من نمی دانم چگونه بسکتبال بازی کنم.” و آنها مثل این بودند ، “فقط آنجا بایستید. تو بلندترین دختر در هرجای دیگر هستی. فقط در تیم باشید! ” و من ، “نه ، نه ، نه ، نه ، نه.”

“اما اکنون ، من باید بهترین بازیکن بیس بال بودم که هرگز دیده ام.”

همانطور که مشخص است ، او یک ورزشکار طبیعی بود. وی پس از تماشای پوشش تیم تیراندازی با کمان آمریکا در المپیک ، به این ورزش پرداخت و در 41 سالگی تقریبا خودش را به تیم آمریكا رساند. دیویس گفت: “من واقعاً خوب شدم.” “بله ، در مدت دو سال و نیم من برای آزمایش های المپیک نیمه نهایی شدم.”

“فکر می کنید چه کاری از نظر ذهنی برای شما انجام داد؟” اسمیت پرسید.

“این باورنکردنی بود. همه چیز درمورد امتیازات بود ؛ شما یا آن را زده اید یا نکرده اید ، می دانید و انجام کاری بسیار دقیق برای شما جذاب بود و درمورد قضاوت مردم درمورد آنچه بودید پوشیدن یا نحوه انجام آن

به نظر می رسد بازی در هالیوود بسیار ذهنی تر است.

اسمیت پرسید ، “آیا شما احساس می کنید که هالیوود سرانجام آن را بدست می آورد؟”

“من چنین فکر می کنم. می دانید ، آنها” بیوه سیاه “را ساختند ، که اخیراً با موفقیت بزرگی روبرو شد. و من فکر می کنم ما قطعاً بیشتر در این مسیر پیش می رویم. داشتن فیلم های پرفروش بیشتر با زنان در نقش های اصلی ، قطعاً بیشتر اتفاق می افتد ، که بسیار هیجان انگیز است. “

برای کار او ، به دیویس دومین اسکار خود ، جایزه بشردوستانه ژان هرشولت اهدا شد، در سال 2019. اما اکنون ، در سن 65 سالگی ، هدف شخصی تر او هنوز دست نیافتنی است.

هنگامی که از وی س askedال شد که آیا فرصت های بیشتری داشته است ، دیویس پاسخ داد ، “می دانید ، من در این مورد شوخی می کنم ، مانند این که من در تلاش هستم تا نقش های زن بیشتری را در فیلم ها و تلویزیون بدست آورم ، که در برخی از زمان ها این به نفع من شخصاً اما تاکنون چنین نشده است. “

“آیا برای شما چیزهای عجیب و غریبی است نداشته اند اسمیت پرسید:

“آره!”

“این که قطعات بیشتری در آنجا وجود ندارد؟ منظورم این است كه شما دو سال پیش اسكار گرفتید – اینطور نیست كه مردم شما را نبینند ، شما آنجا هستید.”

“اما آنها بسیار اندک هستند – منظورم این است که ، اگر به افراد در محدوده سنی من نگاه کنید ، تعداد آنها بسیار اندک است ، که واقعاً به طور ثابت کار می کنند ، می دانید؟” دیویس گفت. “می دانید که فقط قطعات بسیار کمی برای افراد همسن و سال من وجود دارد؟ بنابراین ، این فقط اتفاقات بدی است ، اساساً.”

هنوز هم ، دیویس (که خود را “یک خوش بین بی تاب” می خواند) قبلاً این اعداد را شکست داده است. و در زندگی ، مانند بهترین فیلم های او ، شما هرگز نمی دانید که چگونه پایان می یابد.

دیویس گفت: “من شوخی می کنم که می خواهم سنگ قبر من بخواند:” ای کاش وقت بیشتری را در کار می گذراندم “، زیرا این آهنگ کشور غربی و غربی را شنیدم که می گفت:” آیا تا به حال یک سنگ قبر با این کلمات “کاش زمان بیشتری را در محل کار خود می گذراندم؟” مانند ، البته نه“

“اما شما …؟”

“در واقع ، آرزو می کنم کاش بیشتر کار می کردم ، بله. در واقع. خوبم ، اما خوب بود.”

برای اطلاعات بیشتر:

داستان تهیه شده توسط جان د آملیو. تدوینگر: لورن بارنلو.

سی سال پس از بازیگری بازیگر برنده اسکار در داستان متعالی دوستی زنانه “تلما و لوئیز” ، جینا دیویس هنوز در تلاش است تا فرصت ها را برای زنان در صنعت فیلم بهبود بخشد. وی با خبرنگار تریسی اسمیت در مورد جستجوی تغییر در مقابل و پشت دوربین صحبت کرد. بازی یک ورزشکار (و یکی شدن) ؛ و دوست دارد سنگ قبرش را بخواند.

در حالی که دنیای هنر از اکسپرسیونیسم انتزاعی و سایر جنبش های آوانگارد تجلیل می کرد ، هنرمند آمریکایی آلیس نیل (1900-1984) بشریت را در نقاشی های تصویری بنیادی خود اسیر کرد که پیچیدگی و وقار موضوعات غالباً نادیده گرفته شده وی را نشان می داد. خبرنگار فیث سالی از نمایشگاهی از آثار نیل در موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک بازدید می کند که انسان گرایی این هنرمند را برجسته می کند.

تنها پارک ملی اختصاص داده شده به هنرهای نمایشی ، گرگ دام در ویرجینیا بار دیگر نمایش های عالی احاطه شده در خارج از منزل را به نمایش می گذارد. خبرنگار کانر نایتون ، درست در زمان 50 سالگی سالگرد خود ، از گذشته و حال پارک گزارش می دهد.

مشکلات زود شروع شد. یک قدم خارج از مرز ورزش کف اینجا. یک هاپ اضافی در خرک آنجا.

در طول دو ساعت در روز یکشنبه ، آنها مدام انباشته می شدند ، و در هاله ژیمناستیک USA ساخته شده در دهه گذشته خرد شدند. حتی بزرگترین افراد در برابر واقعیات ورزشی که کمال در آن غیرقابل دستیابی است ، مصون نبود.

به مدت 11 سال ، آمریکایی ها با آن معاشقه می کردند ، حداقل از نقطه نظر رقابتی ، پرواز در سراسر کره زمین ، و سپس با چمدان های پر از طلا به خانه برگشتند.

این هنوز هم ممکن است در المپیک توکیو اتفاق بیفتد. اما برای اولین بار در مدت زمان طولانی ، به نظر می رسد که بدون درگیری اتفاق نخواهد افتاد.

روسیه با کسب نمره برتر 171.629 ، بیش از یک امتیاز کامل از 170.562 کل ایالات متحده ، در مسابقات مقدماتی خیره کننده عمل کرد.

در حالی که قهرمان المپیک بود سیمون بیلز در راس همه جانبه قرار گرفت و هم تیمی سونیسا لی در جایگاه دوم قرار گرفت ، آمریکایی ها برای اولین بار از مسابقات جهانی 2010 پیدا شدند که در جدول رده بندی تیمی به دنبال نام دیگری در جدول رده بندی هستند.

تام فورستر کارگردان با عملکرد بالا در آمریکا گفت: “این فینال ها نبود.” “این به فینال راه پیدا می کرد. بنابراین این ممکن است بیداری بزرگ برای ما باشد و ما از آن استفاده خواهیم کرد.”

فورستر ماه گذشته به دنبال آزمایشات المپیک ابروهای خود را بالا برد ، وقتی گفت که گرفتن چهار نفر برتر جهان در رده های بالاتر از یک تیم که به طور بالقوه می تواند با گرفتن یک یا دو متخصص ، امتیاز کمی بالاتر داشته باشد ، مهم نیست. او استدلال کرد که یک یا دو دهم را در اینجا قربانی کرده است ، یا از آنجا که وی در سال 2018 مسئولیت خود را برعهده گرفت ، بر اساس تاریخچه پیروزی های آمریکایی ها در مسابقات جهانی مهم نخواهد بود.

فورستر ، كه بعداً اضافه كرد ، گفت: “ما فكر كرديم كه اين دستور خوبي است و من هنوز هم از اين بابت احساس خوبي دارم.”

این همیشه از مسابقات جهانی 2011 بوده است. وقتی قالب به سه برابر شدن / سه شمارش تغییر کند ، همه چیز برای مرحله نهایی بازنشانی می شود. فشار بیشتر خواهد بود و آمریکایی ها در زیر آن راهی برای پیشرفت پیدا کرده اند.

در داخل یک مرکز ژیمناستیک Ariake که تقریباً خالی است ، سرانجام لنگ خوردند. حداقل با استانداردهای قابل توجه برنامه.

حتی بیلز هم در امان نبود.

در حالی که این بازیکن 24 ساله در مجموع با 57.731 نفر در جایگاه نخست قرار گرفت و در چندین رویداد به فینال مسابقات راه یافت ، این کار آسان نبود. او به دنبال یک پاس افتادگی در زمین تمرین خود ، تمام راه را از تشک خارج کرد ، سپس اساساً همین کار را در خرک انجام داد. او با یک ست ثابت روی میله های ناهموار پاسخ داد ، اما یک عادت پرتوی پرتوی با پایان سه قدم اصلی به عقب پس از پیاده شدن ، پایان یافت ، چیزی که فورستر گفت هرگز او را ندیده است.

بیلز ، که به عنوان چهره جنبش المپیک ایالات متحده و احتمالاً خود بازی ها به ژاپن آمده بود ، به داوران سلام داد و سپس با لبخندی که شبیه ترکیبی از تسکین ، کنایه و ناامیدی بود ، از سکو بیرون رفت.

جا برای گردش زیاد بود.

فرار جوردن شیلیس به طرز قابل ملاحظه ای سازگار که او را به نقطه ای از تیم رساند با یک اشتباه بزرگ در میله ها و سقوط روی تیر پایان یافت. سونیسا لی در مسابقه تیمی امتیازات خود را در خرک و زمین کاهش داد ، اگرچه نوار برقی او باعث شد تا در مکان دوم در پشت سر بیلز قرار بگیرد.

بزرگترین نقطه روشن آمریکایی ها ممکن است اجرای فوق العاده جید کری باشد. کری پس از کسب نامزد اسمی از طریق مسابقات جام جهانی ، به عنوان یک نفر به عنوان یک نفر مسابقه داد و در فینال ورزش های خرک و کف زمین یک امتیاز کسب کرد و فقط به دلیل قوانینی که فینال ها را به دو ورزشکار در هر کشور محدود می کند ، همه چیز را از دست داد.

تصمیم کری برای پیگیری یک اسکله منفرد نمادی از عمق آمریکایی ها در طول رسیدن به برتری است. با این وجود به نظر نمی رسد که بازار دیگر در بازار برتری داشته باشد.

عملکرد ROC اثبات این موضوع است که ابرقدرت ژیمناستیک سابق در میان احیاگری به رهبری آنجلینا ملنیکووا 21 ساله است. حتی بهتر ، روس ها از تیرآهن تعادل نسبتاً آسیب ندیدند.

قطعه چوب 4 اینچی که 4 فوت از زمین فاصله دارد جایی است که امیدهای مدال طلای کشور در سالهای اخیر درگذشته است ، اما در مرحله انتخابی هیچ مسئله اساسی وجود ندارد. تنها اشتباه مهم زمانی رخ داد که لیلیا آخیمووا در پایان یک سریال آکروباتیک سقوط کرد.

نه بزرگ روس ها مجاز بودند امتیاز او را رها کنند. وقتی دیدار به یک قالب “سه بالا / سه شمارش” برود که در آن هیچ حاشیه خطایی وجود نداشته باشد ، در فینال ها اوضاع متفاوت خواهد بود. در حالی که ملنیکووا تأکید کرد که قرار نیست اتفاقاتی را که در روز سه شنبه رخ می دهد پیش بینی کند ، اما معتقد است آنچه روزی برای آمریکایی ها یک گذرگاه بود ، به چیزی بسیار جذاب تر تبدیل خواهد شد.

ملنیکووا گفت: “ما امیدواریم که (پیروز شویم)”. “ما همچنین می جنگیم و می جنگیم. مجبوریم. این انتظار برای ماست.”

و برای اولین بار از مسابقات جهانی 2010 ، ناگهان عملی به نظر می رسد.

Chase Kalisz با ادعای اولین طلای آمریکا در استخر المپیک همه چیز را چرخاند. صبح که تمام شد ، تیم نیروگاه یک سری مدال داشت. در مجموع شش مورد از آنها ، یک شروع کاملاً یکشنبه برای آمریکایی ها در دوران پس از مایکل فلپس است.

کالیس ، قهرمان 400 متر مختلط انفرادی ، گفت: “من خوشحالم که اینجا هستم و آمریکا را لگدمال کردم.”

جای درخشش دیگران نیز بود.

ژاپن میزبان یک طلای شنا به دست آورد ، تونس یک جای تعجب آور در بالای سکوی مدال کسب کرد و زنان قدرتمند استرالیایی اولین رکورد جهانی مسابقه را در سبک 4×100 سبک آزاد ثبت کردند.

آمریکایی ها قطعاً هیچ شکایتی از عملکرد روز اول خود نداشتند. در حرفه ثبت فلپس که شامل 5 بازی تابستانی بود ، آنها در اولین جلسه فینال ها هرگز شش مدال کسب نکردند.

کایران اسمیت ، که در اولین دیدار مهم بین المللی خود یک برنز در 400 سبک آزاد مردان را به دست آورد ، گفت: “یک شروع خوب برای ایالات متحده.” “ما امروز اعدام کردیم. من واقعاً به ما افتخار می کنم.”

Aussies ، که امیدوارند سلطه آمریکا را در استخر به چالش بکشند ، روز یکشنبه سه مدال به دست آوردند.

این رله آزاد هرگز تردیدی نبود ، و این در حالی نبود که یک کوارتت پویا شامل خواهران برونته و کیت کمپبل باشد که به ترتیب با مگ هریس و اما مک کئون همراه می شوند.

مک کئون در بازی سوم زمین را به باد داد و کیت کمپبل در 3 دقیقه و 29.69 ثانیه لمس کرد. در مراسم مدال ، خواهران با لمس مدال های خود را به گردن یکدیگر می بستند.

نقره در 3: 32.78 به کانادا رفت ، در حالی که آمریکایی ها صبح خود را با یک مدال دیگر سپری کردند تا از بهترین حمل و نقل روز اول خود از دوران فلپس (5 در هر دو سال 2004 و 2008) پیشی بگیرند.

با سیمون مانوئل که این رله را لنگر انداخت ، آنها در 3: 32.81 دقیقاً پشت رقبای خود در شمال قرار گرفتند.

کالیس اولین برنده مدال ایالات متحده در بازی های توکیو بود ، و جی لترلند – که در اوزاکا متولد شد – موفق شد پایان 1-2 برای آمریکایی ها با تجمع در پای سبک آزاد و ادعای نقره. براندون اسمیت از استرالیا برنز گرفت.

در 400 آزاد ، احمد هفناوی 18 ساله تونسی برنده خیره کننده خط 8 بود ، پیروزی او با جیغ های بلند نقطه گذاری می شود که در سراسر صحنه تا حد زیادی خالی شنیده می شود.

هافناوی که به عنوان مدال طلا از کشور شمال آفریقا به اوس ملولی پیوست ، گفت: “من از خودم تعجب کردم.” “باورم نمی شد تا اینکه دیوار را لمس کردم و عدد 1 (روی تابلوی امتیازات) را دیدم.”